É UNHA NENA

Faime moitisima ilusión contarvos que vou ter unha afillada, hoxe entereime de que vai a ser nena, e o seu nome será Noa.
Espero ser unha boa madriña e axudala en todo o que necesite, mimala e enseñarlle todo o que non poidan seus pais.


Faltan ainda 4 meses para que nazca e a sua mama sae de contas o dia 13 de Agosto e aunque coincide coas festas,farame moitisima ilusión non ir a elas(si non nace antes e nos deixa asistir as festas, ou despois e xa pasaran) con tal de verlle a cariña a esa ricura.


Esperámoste cos brazos abertos Noa.


A tua madriña que te quere!.

.ESTA É NOA.

DEDICOLLE A MIÑA PEQUECHIÑA A SEGUINTE CANCIÓN:

Tardes de antes.

Nestas tardes de sol recordo como cando era nena sempre lle pedia a miña avoa que me cantara para pasalo tempo. O 22 de Febreiro fixo 12 anos que nos deixou e aunque sempre nos recordamos dela sobre todo nos bos momentos, os dias coma hoxe botoa moito de menos por que non teño quen me cante. Aqui vos deixo algunhas desas cancións, que son todas mu españolas.

                                         

                                         

Terminei agora mesmo de ver a película de Invictus,por quinta vez teño que admitir, pero cada vez que a vexo volvome emocionar. Ver como todo un país se une para apoiar a sua selección de rugby e deixan atrás anos de guerras internas debido o apartheid emocioname, ver como un home, mellor dito uun gran home como Nelson Mandela é capaz de olvidar todo o dano que lle fixeron emocioname, en resumidas contas poderia decirse que esta é unha das   miñas peliculas favoritas e que nunca me cansarei de ver, como tampouco nunca me cansarei de oir a voz de Morgan Freeman recitando ese precioso poema de William Ernest Henley.

Debo admitir que África sempre foi un pais que me encantou, e que teño predilección por Sudáfrica(e non é polo futbol, por que xa me gustaba de antes)  e por Rwanda (da que falarei na miña proxima entrada). África é continente mais maltratado e do que todos nos acordamos pero nunca facemos nada por el, eu desde aqui quero confesarvos que teño o desexo de poder ir algun dia, pero non ir a un hotelito en plan turista, senon a axudar e a coñecer de primeira man todos os problemas que sofren, por que aunque as peliculas e os documentais nos contan bastante ben a sua situación, suavizana moito para que non nos cause tanta "impresión".


Poema Invictus:

En la noche que me envuelve,

negra como un pozo insondable,

doi gracias al dios que fuere

por mi alma inconquistable.

En las garras de las circunstancias

no he gemido ni llorado.

Ante las puñaladas del azar

si bien he sangrado, jamás me he postrado.

Más allá de este lugar de ira y llantos,

acecha la oscuridad con su horror,

no obstante la amenaza de los años

me halla y me hallará sin temor

Ya no importa cuán recto haya seguido el camino,

ni cuantos castigos lleve a la espalda.

Soy el amo de mi destino,

soy el capitán de mi alma.

Espero que algún día poidamos todos e cada un de nos ser os amos do noso destino e non olvidar ou facer oidos xordos, a esa xente que pese a ter escaseza de comida, agua, sanidade e moitas outras cousas, SEMPRE SEMPRE ten unha sonrisa na cara.

O nome Japa-Mala

             Tras pensalo moitas veces decidin crear un blog para contar nel todo o que me interesa e para poñer en comun coa xente que anda por estes lares moitas cousas interesantes. Debo darlle as gracias a miña amiga Candela por que tras leer o seu blog meteume o gusanillo no corpo e cando me puxen a pensar un nome para este blog un regalo dela que me trouxo de Grecia que parece un japa mala é un libro grazas o cal soupen tamen que ese regalo se parecia a este maravilloso abalorio(do que falarei a continuación),inspiraronme.

            Ahora vou a explicarvos o por que deste nome tan raro pero que a min gustame moitisimo. A primeira vez que vin a pelicula “Come, Reza, Ama” encantoume pero o libro encantoume moitisimo mais, nese libro falase dos japa mala ou tamen chamados yapa mala. Os japa mala son originarios da India é son collares de cuentas que os hindúes e budistas devotos usan desde fai siglos para manterse concentrados durante as suas meditacions, este collar sostense na man e tocase unha cuenta cada vez que se repite un mantra. Conta a historia que na Idade Media cando os cruzados chegaron a Oriente durante as guerras santas,viron os devotos rezar cos seus japa malas e admirados, levaron a idea a Europa donde o japa mala se convertiu no rosario.

O japa mala tradicional ten 108 abalorios e estas non van ser as entradas que escriba senon que espero que sean moitas mais, pero como algun conoceredes e senon douno eu a coñecer, nos circulos mais esotéricos da filosofía oriental(a cal me gusta moi por certo) o numero 108 considerase o mais afortunado, un perfecto dígito de tres cifras, múltiplo de tres e cuyos componentes suman nove, que é tres veces tres. E tres, por supuesto, e o número  que representa o supremo equilibrio como pode saber calquera que se chapara(como fixemos todos para poder facer a 1ª Comunion) o catecismo e estudase nel a Santisima Trinidade. Por eso espero que este blog me axude a acadar un completo e tranquilo equilibrio.

            Ata a proxima entrada, que seguro que é moi pronto.